En toen ging de bel: van verwerking naar hulpverlening

Jan Sinot

Laura Brugmans verliest in 2012 haar echtgenoot door een arbeidsongeval. Op advies van de hulpverleners houdt ze een dagboek bij van alles wat er op haar afkomt. Het vormt de opmaat naar het boek En toen ging de bel, waarin haar ervaringen zijn aangevuld met bijdragen van Wim Eshuis (onderzoeker gezond en veilig werken), Henk Wimmenhove (teamleider Inspectie SZW) en Joost van der Lecq (bestuurder FNV Havens). We vragen Laura hoe het haar het afgelopen jaar is vergaan.

Je boek is begin 2015 verschenen. Hoe gaat het met de verkoop?

“Er is behoorlijk veel publiciteit geweest, van artikelen in kranten tot een uitzending bij Hart van Nederland. Daardoor liep de verkoop in het begin heel goed. Nu stagneert het een beetje, het nieuwe is ervan af denk ik. In totaal zijn er 1200 exemplaren verkocht en de tweede druk is bijna op.”

Een boek brengt vaak meer dan alleen de verkoop. Wat is er op je pad gekomen het afgelopen jaar?

“Toen ik begon met het jaarprogramma van BoekenBusiness kreeg ik steeds de vraag: Wat wil je ermee bereiken? Wie wil je bereiken? Zitten mensen hierop te wachten? Maar daar was ik op dat moment helemaal niet mee bezig, ik was mijn man kwijtgeraakt. Voor mij was het schrijven een onderdeel van de verwerking. Ik voelde me een beetje een buitenbeentje tussen de andere deelnemers, die bezig waren met een management- of marketingboek.

Het besef dat ik er wel bij hoorde kwam later. Bedrijven benaderden mij om mijn verhaal te doen als ervaringsdeskundige. Zo stond ik bij de NAM in Groningen en bij IVM in Coevorden, een bedrijf dat veiligheidstrainingen geeft. Als ik dan aan het vertellen ben, zie ik dat ik een schok teweegbreng bij het publiek. Dat is belangrijk, want nog altijd vinden er veel te veel ongelukken op de werkvloer plaats, soms met dodelijke afloop.

Ondertussen gaan de lezingen gewoon door: eind deze maand mag ik – in het Engels! – een workshop geven bij de 2016 EWHN Rotterdam conference.”

Je hebt er uiteindelijk voor gekozen om met jouw verhaal anderen te helpen. Hoe heb je dat aangepakt?

“Ik sta nu aan de andere kant. Vorig jaar hebben we de Stichting Arbeidsongevallen opgericht voor slachtoffers van bedrijfsongevallen. Je zou denken: daar is Slachtofferhulp Nederland toch voor? Maar die organisatie helpt alleen als er sprake is van verkeersslachtoffers of van geweld. Sinds januari zoeken we nadrukkelijk de publiciteit op en de eerste mensen hebben ons gevonden. Slachtoffers zijn vaak in shock en hebben geen idee van wat ze overkomt. Wij bieden dan een luisterend oor en verwijzen ze indien nodig naar de juiste instanties. Op dit moment hebben we alleen de opbrengst van het boek en donaties als financiering voor de stichting. Dat is wat mager, daarom proberen we subsidie los te krijgen.”

Heb je nog plannen voor een vervolgboek?

“In eerste instantie dacht ik: dit doe ik maar één keer. Maar mensen vragen ernaar en dat heeft me aan het denken gezet. Inmiddels ben ik toch weer begonnen met schrijven. Het wordt wel een heel ander boek hoor, over hoe mijn hond het leven met mij ervaart.”

Door: Jan Sinot