“Vergeet dit project. Laat alles uit je handen vallen en wacht tot ik je terugbel. Ik wil je een cadeautje geven.” Verbaasd en nieuwsgierig verbreek ik de verbinding. Ik heb zojuist flink gemopperd tegen een klant en nu wil hij mij iets cadeau doen?
We zitten in de proefleesronde van een boek. Dat is de fase waarin de auteur – in dit geval een vriend van de auteur die het project financiert – zijn opmerkingen doorgeeft aan mij als ghostwriter. Ook een vijftal externe proeflezers zal nog feedback geven op de tekst zoals die er nu ligt.
Ik vind het altijd een lastige fase. Natuurlijk sta ik open voor de suggesties van anderen, want na een hele tijd schrijven, schrappen en schaven aan een boek, kan ik zelf niet meer neutraal naar de tekst kijken. De frisse blik van een proeflezer is dan bijzonder waardevol. Het boek wordt er altijd beter van.
Maar – dat herken je als schrijver vast ook – op een gegeven moment mag een boek wel eens af zijn. Hoe leuk het ook was om je gedachten en kennis op papier te zetten, hoeveel plezier je ook beleefde aan het creatieve proces, na een tijd ben je toe aan afronding. Dan wil je verder met je volgende project, weer meer tijd hebben voor je gezin of enthousiast de promotie van je boek oppakken. Elke opmerking van een auteur of proeflezer is een barrière op dit pad.
Wat bij mij ook en vooral speelt: als ghostwriter koos ik elke zin, elk woord, met grote zorg. Gewikt en gewogen heb ik tot ik, in mijn ogen dan toch, precies de juiste mix had van informatie, leesbaarheid en luchtigheid. Goede suggesties blijven dan natuurlijk welkom, maar vaak leveren ‘verbeteringen’ van een auteur weer nieuwe problemen op. Heeft deze veel behoefte aan controle – logisch en zijn goed recht, want zijn naam komt op de cover – dan kost het aardig wat tijd om de discussiepunten met elkaar te bespreken.
En daar word ik dus chagrijnig van. Soms. Bij deze auteur. En, toegegeven, ook bij de vorige.
Natuurlijk probeer ik dit niet te laten merken aan de klant, maar de man in kwestie was het gesprek begonnen met een blij: “En, gaat het bij jou ook allemaal zo lekker?” Tja, zo’n openingszin vraagt natuurlijk om een eerlijk antwoord. Blijkbaar vond ik het lastig daarbij mijn frustratie te verbergen. Want waarom zou hij anders opmerken: “Laat alles uit je handen vallen en wacht tot ik je terugbel.”?
Ik volg zijn raad op en wacht nieuwsgierig af tot de telefoon opnieuw overgaat…
“Geregeld!” klinkt het even later. “Vanavond om acht uur: een gesprek met Sagar Simon.” Oké, dat is een wel heel bijzonder cadeau. Sagar blijkt een coach te zijn die – met het gedachtegoed van Byron Katie als leidraad – ondernemers van hun stressvolle gedachten afhelpt. Dat kan ik op dit moment uitstekend gebruiken. Want ik voel de deadline al in mijn nek hijgen: als ik alle suggesties van de klant in de tekst moet doorvoeren, komt dat boek nooit op tijd af.
Wanneer Sagar ’s avonds belt, krijg ik een vriendelijke Amerikaan aan de lijn. Hij woont in Amsterdam, maar we voeren het gesprek in het Engels. Sagar stelt enkele vragen over de situatie en over de rol die de opdrachtgever – laten we hem Rob noemen – hierin speelt. Hij laat me de oorzaak van mijn frustraties benoemen en … laat me kijken naar mijn eigen aandeel in het geheel.
Natuurlijk weet ik het allang: het is niet de situatie zelf die stress veroorzaakt, maar hoe jij naar die situatie kijkt. Niet de klant is dus de oorzaak van mijn frustratie, dat ben ik zelf! En dus kan ik er ook zelf wat aan doen. Maar dit weten alleen is niet voldoende. Om je gedrag te veranderen, moet je het ook echt voelen en ervaren. En dat weet Sagar in 90 minuten toch maar mooi voor elkaar te krijgen bij mij!
Hoe? Door me mijn gedachten te laten omdraaien. Door ze eerst op mezelf te betrekken, vervolgens op de ander en ze daarna om te zetten in het tegendeel. Hij leert me dat frustratie oké is, en wanneer ik mezelf aan het eind van het gesprek zelfs hoor zeggen: “I’m looking forward to frustration”, schiet ik in de lach.
Laat de proefleesfase van het volgende boek maar komen. Ik ben er klaar voor!
Natuurlijk ben je na één gesprek met een goede coach niet ineens een heel ander mens. Maar bij mij is het zaadje geplant. Wanneer ik de dag erna bel met Rob om de tekst te bespreken, ben ik vriendelijk en sta ik écht open voor zijn suggesties. En weet je wat nou zo mooi is? Omdat ik geen tijd en energie verlies aan zinloos gefrustreerd zitten zijn, vlot het project ook veel beter.
Flow blijkt zoveel leuker dan frustratie. Voor mezelf (de klus moet toch geklaard, of ik er nou zin in heb of niet), maar ook voor de klant. En zelfs voor Jan, mijn man, want die bood in de lunchpauzes een luisterend oor. Er valt, dankzij Sagar, niets meer tegen hem te klagen. Wel zo mooi, want het boek in kwestie gaat over … de liefde.
* * *
Door: Janneke Sinot
PS – Dat coaching zoveel verschil kan maken, zien wij ook bij onze BoekenBusiness-klanten. En helemaal bij de deelnemers aan ons TOPTEAM-traject. Dankzij intensieve begeleiding, inclusief maandelijkse coachingsgesprekken, bereiken ze veel meer dan ze ooit gedacht hadden.
