Hoe was het op de Buchmesse? We vroegen het aan uitgever en Frankfurtganger Wardy Poelstra. Een verslag van vier dagen op ’s werelds grootste boekenbeurs, met een Nederlands tintje. “De Nederlandse uitgeefwereld staat er als geheel goed op in het buitenland, dat merk je in Frankfurt heel duidelijk.”
Hoogtepunt
Voor een rechtgeaard boekenliefhebber is een bezoek aan de Buchmesse in Frankfurt altijd een hoogtepunt in het jaar. Alhoewel… De eerst keer dat ik er was, nu alweer een jaar of twintig geleden, vond ik het een ontnuchterende en ook wel intimiderende ervaring. Ik was als nieuwbakken redacteur door mijn toenmalige werkgever op sleeptouw genomen; zij had een paar dagen lang elk half uur afspraken met agenten, collega-uitgevers en andere vakgenoten, en ik mocht mij gedurende die tijd zelf vermaken in de toen nog negen hallen van de beurs, bij elkaar vele malen groter dan de RAI of de Jaarbeurs. Ik geloof dat er in dat jaar in totaal iets van 130.000 nieuwe titels werden gepresenteerd. De omvang van het geheel was zo gigantisch dat ik me verloren voelde in de overdaad; ik vond het na dat eerste bezoek een tijdlang moeilijk om te geloven dat het veel zin had om aan die bizarre hoeveelheid boeken nog nieuwe uitgaven toe te voegen. Dat is geen goed uitgangspunt als je bij een uitgeverij werkt…
Netwerken
Natuurlijk ben ik daar in de loop van de jaren anders over gaan denken. Naarmate je je weg beter kent op de beurs en zelf allerlei afspraken hebt, deals sluit, oude bekenden treft en (niet te vergeten) borrels afloopt, wordt een bezoek aan de beurs behapbaarder en, vooral, prettiger. Ook dit jaar was mijn bezoek een aangename mix van zakelijke afspraken, vooral met educatieve uitgevers en elektronische dienstverleners, en sociale bijpraatsessies met ex-collega’s, huidige en voormalige opdrachtgevers en allerhande vakgenoten. De beurs is nog steeds enorm, hoewel sinds het hoogtepunt van de crisis een paar jaar geleden twee hallen structureel niet meer worden gebruikt. Dat was een slimme zet van de organisatie, want daardoor oogt de beurs minstens net zo druk als vroeger – eindeloze stromen bezoekers bewegen zich nog steeds de hele dag van afspraak naar afspraak, of wekken in elk geval die indruk. Maar ondanks die mensenmassa voelt de Messe op de een of andere manier toch vertrouwd en intiem; je loopt altijd wel ergens een kennis tegen het lijf of wordt luidruchtig begroet door een voormalige concurrent. “Het is een klein wereldje” is een veelgehoorde uitspraak.
Nederlands/Vlaams thema
Een extra kers op de taart is dit jaar het ‘Schwerpunkt’ Vlaanderen-Nederland. Voor de tweede keer staat de Nederlandstalige literatuur centraal op de beurs – de eerste keer was in 1993, en net als toen lijkt die status zich te vertalen in substantieel meer aandacht voor Nederlandse en Vlaamse auteurs. Voor dit jaar staat een recordaantal van ruim vierhonderd Duitse vertalingen uit het Nederlands op het programma. In de stationsboekhandels van Frankfurt liggen boeken van Connie Palmen en Saskia De Coster hoog opgetast. En tijdens de beurs word je verrast door een live tv-optreden van een vloeiend Duits sprekende Geert Mak, of een borrel met Hollandse bitterballen en Belgisch bier. De presentatie van de twee gastlanden in het Forum, met als titel ‘Dit is wat wij delen’, ziet er prachtig uit en wordt zo te zien goed bezocht.
Ook al heb ik zelf weinig van doen met de literaire uitgeverijen van wie dit vooral het feestje is, toch bekruipt je bij dit alles een gevoel van trots. De Nederlandse uitgeefwereld staat er als geheel goed op in het buitenland, dat merk je in Frankfurt heel duidelijk. En dat is een leuke bevestiging van de positieve stemming die ook in eigen land onder boekenvakkers gelukkig weer overheerst, na jaren van malaise en neergang. Alle reden om me vast te verheugen op de Messe-editie van 2017!
Wardy Poelstra helpt schrijvers bij het realiseren van hun boekuitgave. Met zijn uitgeverij Warden Press verzorgt hij distributie in binnen- en buitenland voor managementboekenauteurs.
Door: Suzanna van der Laan
